Οτι το Μνημόνιο, με την οικονομική και πολιτική βία του, θα λειτουργούσε σαν ιδεολογικός εμβρυουλκός, είχε επισημανθεί εξ αρχής. Τα όσα συνέβησαν σε άλλες χώρες που βρέθηκαν υπό την ασφυκτική «προστασία» του ΔΝΤ μάς προϊδέαζαν ότι το κομματικό σκηνικό δεν θα παρέμενε για πολύ το ίδιο. Στο εξάμηνο του Μνημονίου αυξήθηκαν οι ανεξάρτητοι βουλευτές, κλονίστηκαν τα κόμματα έως τα θεμέλιά τους, δημιουργήθηκαν νέα. Και πολλαπλασιάστηκαν βέβαια οι πιέσεις για «υπέρβαση της πολιτικής» με το τέχνασμα της συγκρότησης κυβέρνησης «εκ προσωπικοτήτων», η οποία θα αντλεί νομιμοποίηση όχι από τη λαϊκή ψήφο, που κρίνεται περιττή (και ύστερα αναρωτιόμαστε για τα ποσοστά της αποχής), αλλά από την αίγλη, που ως χειραγωγούμενο κοινωνικοπολιτικό σώμα θα αναγνωρίσουμε σε κάποιους αυτόκλητους ή ετεροπροσδιοριζόμενους «εκλεκτούς».
Προϊόν του Μνημονίου, αλλά όχι μόνο, αφού στη Νέα Δημοκρατία μετράει χρόνια η έριδα μητσοτακικών - σαμαρικών, είναι και η «Δημοκρατική Συμμαχία» της κ. Ντόρας Μπακογιάννη, με σήμα την ελιά, που όσο ιθαγενής είναι, άλλο τόσο εισαγόμενη μοιάζει (τουλάχιστον για όσους θυμούνται την ιταλική «Ελιά»). Ποιοι είναι οι «σύμμαχοι» μένει να διευκρινιστεί, αν και κάτι έχουν να πουν οι εικόνες από το «Μπάντιμντον», με περισσότερο αναγνωρίσιμους κάποιους υπουργεύσαντες επί Νέας Δημοκρατίας ή επί ΠΑΣΟΚ που δύσκολα θα συγκαταλέγονταν στους πολιτικά άφθαρτους. Παλαιοκομματικότατα πάντως, το νέο κόμμα καθελκύστηκε ως αυστηρά αρχηγοκεντρικό, όπως επιμαρτυρούσε η κονκάρδα με το πρόσωπο της επικεφαλής που έφεραν οι προσελθόντες.
Προϊόν του Μνημονίου, αλλά όχι μόνο, αφού στη Νέα Δημοκρατία μετράει χρόνια η έριδα μητσοτακικών - σαμαρικών, είναι και η «Δημοκρατική Συμμαχία» της κ. Ντόρας Μπακογιάννη, με σήμα την ελιά, που όσο ιθαγενής είναι, άλλο τόσο εισαγόμενη μοιάζει (τουλάχιστον για όσους θυμούνται την ιταλική «Ελιά»). Ποιοι είναι οι «σύμμαχοι» μένει να διευκρινιστεί, αν και κάτι έχουν να πουν οι εικόνες από το «Μπάντιμντον», με περισσότερο αναγνωρίσιμους κάποιους υπουργεύσαντες επί Νέας Δημοκρατίας ή επί ΠΑΣΟΚ που δύσκολα θα συγκαταλέγονταν στους πολιτικά άφθαρτους. Παλαιοκομματικότατα πάντως, το νέο κόμμα καθελκύστηκε ως αυστηρά αρχηγοκεντρικό, όπως επιμαρτυρούσε η κονκάρδα με το πρόσωπο της επικεφαλής που έφεραν οι προσελθόντες.
Δεν πρωτοτύπησε η κ. Μπακογιάννη όταν χαρακτήρισε κίνημα το κόμμα της, με εξορκιστική πρόθεση. Και ο κ. Αβραμόπουλος κίνημα είχε ονομάσει το κόμμα-όχημα των προσωπικών του φιλοδοξιών, και θυμόμαστε πόσο γρήγορα ακινητοποιήθηκε το ΚΕΠ. Και ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε ονομάσει κίνημα το ΠΑΣΟΚ αλλά, πέρα από την ισχυρή αυτοπεποίθησή του, είχε να επικαλεστεί και την προϊστορία του ΠΑΚ. Αλλά αν οι προπαγανδιστικοί ευφημισμοί άλλαζαν τα πράγματα θα ζούσαμε ήδη μακάριοι σε έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτόν που ετοίμασαν όσοι μοιράστηκαν από υψηλούς θώκους την εξουσία, ανάμεσά τους και η κ. Μπακογιάννη.
Πηγή : kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου