Ας κάνουμε μια... υπόθεση εργασίας. Ότι κάποια στιγμή η Ελλάδα κηρύσσει επίσημη πτώχευση – ελεγχόμενη, οπωσδήποτε, από τους πιστωτές μας. Αν αυτό γινόταν, σύμφωνα με τα σενάρια που είναι αρκετά δημοφιλή στους κύκλους των διεθνών αναλυτών, των τραπεζιτών και εν γένει των «αγορών» – δύο συνέπειες θα συγκαταλέγονταν ανάμεσα στις πιο βασικές για τη χώρα.
● Η μία ότι ο μηχανισμός που θα διαχειριζόταν αυτή την πτώχευση – δηλαδή το ΔΝΤ, αφού άλλος παρόμοιος παγκοσμίως δεν υπάρχει και είναι αμφίβολο αν θα υπάρξει – θα αναλάμβανε ο ίδιος την οικονομική πολιτική της Ελλάδας. Σήμερα υποτίθεται ότι η τρόικα απλώς βάζει τους στόχους της...
● Η άλλη ότι θα αναλάμβανε τη διαχείριση όλων των περιουσιακών στοιχείων και των υποδομών που εξυπηρετούν την εκπλήρωση των δημόσιων λειτουργιών του κράτους – από το τραπεζικό σύστημα, την παιδεία και την υγεία έως την άμυνα, τους φυσικούς και πλουτοπαραγωγικούς πόρους, αλλά και την ίδια την κρατική λειτουργία. Και θα «φρόντιζε» για την εκποίησή τους, ώστε, στο μέτρο του δυνατού, να ικανοποιηθούν οι πιστωτές.