Ο Ντομινίκ Στρος-Καν είναι Γάλλος πολιτικός. Το γεγονός αυτό του δίνει τουλάχιστον τη δυνατότητα να γνωρίζει καλά την πολιτική κατάσταση στη χώρα του και να κατανοεί τις θέσεις στην Ευρώπη. Ν’ αφουγκράζεται τα προβλήματα και να διαισθάνεται τις κοινωνικές αντιδράσεις. Γι’ αυτό και δείχνει να μιλάει με άνεση και να κάνει υποδείξεις για τα προβλήματα που παρουσιάζονται τον τελευταίο χρόνο με την κρίση χρέους στην ευρωζώνη. Λίγα μόλις εικοσιτετράωρα, λοιπόν, μετά τη συμφωνία στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τη δημιουργία μόνιμου μηχανισμού οικονομικής στήριξης, θεώρησε χρήσιμο να δημοσιοποιήσει τις ανησυχίες του και να καλέσει τους Ευρωπαίους να προσπαθήσουν σύντομα να δώσουν μια συνολική λύση.
Δεν θα πρέπει να ξεχνούμε όμως ότι ο Στρος-Καν μπορεί να είναι Γάλλος πολίτης αλλά τυγχάνει ταυτοχρόνως και πρόεδρος ενός γιγάντιου και ισχυρότατου οργανισμού του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Με άλλα λόγια, ενός ουσιαστικά αμερικανικού Οργανισμού που έχει σαφείς προσανατολισμούς. Κι αυτοί φυσικά δεν είναι η βοήθεια προς αναξιοπαθούντες… απλά και μόνον. Ο Στρος-Καν έδωσε γραμμή με τα λεγόμενά του ότι αποσπασματική προσέγγιση δεν λειτουργεί και επεσήμανε ότι λύση εκτός ευρώ θα ήταν ό,τι χειρότερο για τις χώρες της ευρωζώνης.
Και το ερώτημα είναι γιατί όλες αυτές οι παρεμβάσεις θύμιζαν σε… λίγο μεγαλύτερους συνομιλητές μου το περίφημο Σχέδιο Μάρσαλ, την αμερικανική απόφαση για την οικονομική σωτηρία της Ευρώπης μετά την καταστροφή στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που ουσιαστικά έβαλε την Ουάσιγκτον με τα δύο πόδια στη «γηραιά ήπειρο»; Γιατί όλα όσα διαδραματίζονται οδηγούν στο συμπέρασμα ότι με την παρέμβαση του ΔΝΤ στην ευρωπαϊκή οικονομική κρίση πολύ απλά η Ουάσιγκτον πετυχαίνει το στόχο της; Να εξακολουθεί δηλαδή να ελέγχει και να παρεμβαίνει στο πολιτικό γίγνεσθαι της Ευρώπης; Ο ευρωπαϊκός μηχανισμός είναι σαφές ότι θ’ ακολουθεί τις αρχές και τις διαδικασίες που εφαρμόζει το ΔΝΤ και θα βασίζεται σε διακρατικά δάνεια με συμμετοχή του Οργανισμού.
Δεν είναι απαραιτήτως κακό το γεγονός της αμερικανικής παρέμβασης. Εν προκειμένω, θέλουμε να επισημάνουμε το γεγονός καθώς καθίσταται ιδιαιτέρως ενοχλητικό να εισακούονται σχετικά εύκολα φωνές που δεν εκπροσωπούν στην παρούσα φάση ευρωπαϊκούς Οργανισμούς. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης όμως, η οποία -το έχουμε ξαναγράψει- είναι πλέον πραγματικότητα, μας αρέσει δεν μας αρέσει, πρέπει να βρούμε τρόπους για να διατηρήσουμε το μικρό έστω αλλά απολύτως απαραίτητο ζωτικό χώρο, στον οποίο κανείς δεν θα μας ενοχλεί.
Πηγή : e-typos.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου