Λίγο πριν από το τέλος του 2010 και οι κινήσεις είναι πιο βιαστικές. Περαιώνουμε. Υποχρεώσεις παντός τύπου, οικονομικές εκκρεμότητες, κύκλους ζωής. Το τελευταίο, κυρίως. Ανάμεσα στις εκφράσεις που αναφέρθηκαν περισσότερο, στη διάρκεια αυτών των 12 καθοριστικών μηνών, είναι οι «μαζικές συνταξιοδοτήσεις». Στην αρχή προμηνύονταν, ύστερα άρχισαν να καταγράφονται ως «κύμα» που δημιούργησε μάλιστα προβλήματα στα ασφαλιστικά ταμεία. Στον δημόσιο τομέα, εν γένει, η αύξηση των συνταξιοδοτουμένων σε σχέση με το 2009 είναι συντριπτική (+250%). Εκπαίδευση, ένοπλες δυνάμεις, νοσοκομεία, αντιμετώπισαν το «κύμα φυγής». Εως και το ωράριο λειτουργίας μουσείων και αρχαιολογικών χώρων επηρεάζεται λόγω έλλειψης υπαλλήλων.
Τι οδηγεί τους εργαζομένους στην σύνταξη; Η ανασφάλεια, ο φόβος της ανεργίας, η απειλή της μείωσης ή και απώλειας του εφάπαξ ή του μηνιαίου ποσού που δικαιούται κάθε εργαζόμενος ο οποίος συμπληρώνει τα απαραίτητα ένσημα; Η «θεμελίωση του δικαιώματος», η αγωνία και οι απορίες αν και πότε θεμελιώνεται, απασχολεί ακόμη και όσους δεν θα όφειλε. Εμφανίζεται σε συζητήσεις, όχι υποχρεωτικά μεσηλίκων, προβληματίζει όσους συμπληρώνουν μέχρι 31/12/2010 25ετία…
Ο χρόνος μετράει αλλιώς. Το 2010 αρχίσαμε να μετράμε αλλιώς τις ζωές μας. Να στριμώχνουμε, να επιταχύνουμε, να περαιώνουμε. Να «κλείνουμε» μικρές και μεγάλες συνήθειες, να περιορίζουμε, να αποχωριζόμαστε, να προσπαθούμε να βολέψουμε μέσα μας απώλειες. Δεν αναφερόμαστε στο διαρκές, αχαλίνωτο επιπλέον, όσων συμμετείχαν στο μεγάλο φαγοπότι, αλλά στις εξαιρέσεις που βοηθούσαν να αντέξουμε τον κανόνα και αιφνιδίως αποχαιρετήσαμε ως «πολυτέλεια». Για τον έναν, λίγες μέρες διακοπών, για τον άλλον, ένα σύντομο ταξίδι, μια λίγο πιο φανταιζί έξοδος, ένα θέαμα, ένα όχι εντελώς απαραίτητο ζευγάρι παπούτσια, μια λιχουδιά στο τραπέζι, η –ας την ονομάσουμε– δαπάνη στο μέτρο του καθενός. Ο,τι πρόσφερε μια περίσσια χαράς, την επιβεβαίωση (μάθαμε να τη λέμε και αυταπάτη) πως η εργασία εξασφάλιζε την (μεθ)επόμενη μέρα.
Τα τελευταία 24ωρα του 2010 γεμίζουν από περαιώσεις και ανακυκλώσεις. Ρούχων, δώρων, σκέψεων. Ακόμη και οι ευχές έπαψαν να είναι πληθωρικές και μαξιμαλιστικές. Περιοριζόμαστε σε πιο ορατά και συμβατικά επιτεύγματα. Εξαντλείται με ταχύτερους ρυθμούς η αποθηκευμένη αισιοδοξία, χρειάζεται ανατροφοδότηση. Από πού και πώς; Μπορεί οι συνταξιούχοι να κάνουν μια νέα αρχή και οι μαζικές συνταξιοδοτήσεις να προκαλέσουν αναθεωρήσεις και εκπλήξεις. Η ανέχεια να φέρει εξορθολογισμό. Οι απώλειες να οδηγήσουν σε επανεκτιμήσεις του σημαντικού από το λιγότερο σημαντικό, σε αναγκαστικές επιλογές. Φτωχοί πλην τίμιοι, όπως στα μελό του ελληνικού κινηματογράφου του ’50 και του ’60.
Θα είναι φωτεινό το 2011; Τα νέα τιμολόγια της ΔΕΗ, τουλάχιστον, αποκλείουν το ολόφωτο!...
Πηγή : kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου