Ουδεμία αχτίδα αισιοδοξίας, κατά την πενθήμερη διαδικασία συζήτησης και ψήφισης του προυπολογισμού στη Βουλή. Όχι ότι αναμέναμε και πολλά. Αυτό ο οποίο όμως προσδοκούσαμε ήταν ίσως ένα δυνατό "σινιάλο" του πολιτικού προσωπικού της χώρας ότι αντελήφθη, επιτέλους, τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις του.
Τις ευθύνες για το πώς οδηγήθηκε η οικονομία, η κοινωνία και η χώρα στο εξοντωτικό σήμερα. Και τις υποχρεώσεις του για ένα υποσχόμενο αύριο. Δυστυχώς, η συζήτηση στη Βουλή όχι μόνο διέψευσε τις προσδοκίες αλλά αναζωπύρωσε τους χειρότερους φόβους.
Η πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας που «εδρεύει» στο Κοινοβούλιο, δυστυχώς προσομοιάζει στους καπετάνιους του καλού καιρού. Που πηγαινοέρχονται με αυτοπεποίθηση και άνεση στη γέφυρα όταν έχει μπουνάτσα και αναζητούν την ασφάλεια του αμπαριού, όταν έρχονται αντιμέτωποι με την καταιγίδα. Αντί για λόγο ευθύνης εξαντλήθηκαν σε λόγους παρηγοριάς προς την κοινωνία, όχι πάντα υπαγορευμένους από γνήσιο ενδιαφέρον αλλά από το σχεδόν αταβιστικό ιδιοτελή υπολογισμό της εκλογικής επιβίωσης.
Αφού επί δεκαετίες το σκάφος πλοηγήθηκε με «χάρτες» το πολιτικό κόστος, τα «καλά και συμφέροντα» της εκλογικής πελατείας και την πολιτική επιβίωση, καταριούνται σήμερα το... Μνημόνιο. Μόνον που λησμονούν ότι το Μνημόνιο είναι απλώς η ξέρα που κατέληξε το θαλασσοδαρμένο σκάφος. Εκεί προσάραξαν, εκεί οφείλουν να επιδιορθώσουν σκάφος αλλά και πορεία.
Οι αλλαγές και τα μέτρα διαρθρωτικού χαρακτήρα που περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο αποτιμώνται ευκόλως και βολικά από την πλειοψηφία των βουλευτών ως «έξωθεν επιβολή», την ώρα που συνιστούν συνταγή επιβίωσης και ανάταξης.
Δυστυχώς, ακόμη και υπουργοί της κυβέρνησης Παπανδρέου επιφυλάσσουν στον εαυτό τους την πολυτέλεια να κρατούν? αποστάσεις ασφαλείας από τα καυτά μέτωπα, την ώρα που συνάδελφοί τους καίνε καθημερινά το πολιτικό τους κεφάλαιο, διαθέτοντας απλώς τη στοιχειώδη επίγνωση και την αίσθηση καθήκοντος.
Οι μεταρρυθμίσεις που βρίσκονται προ των πυλών, κυρίως σε ό,τι αφορά στις ΔΕΚΟ, είναι αλήθεια ότι απειλούν να κατεδαφίσουν μεγάλα και μικρά συμφέροντα που συμφύονται και αναπτύσσονται δεκαετίες αρμονικά με το κομματικό κράτος.
Η Ελλάδα δεν είναι μόνον η τελευταία χώρα του... υπαρκτού σοσιαλισμού ως προς τη δομή της οικονομίας της, είναι και η χώρα που μακροημέρευσε η νομενκλατούρα του πελατειακού κράτους.
Τα «ρετιρέ» των ΔΕΚΟ μαζί με τα «κουφάρια» των επιχειρήσεων που σκόρπισε η άλογη επενδυτική πολιτική χρόνων, πρέπει να κατεδαφιστούν. Όχι ελέω του Μνημονίου. Αλλά εξαιτίας της αδήριτης ανάγκης οι πόροι του κράτους να κατευθυνθούν σε παραγωγικούς και δημιουργικούς τομείς της οικονομίας και όχι σε όσους απομυζούν ζωτικά για την ανάπτυξη κεφάλαια.
Σε αυτούς που θα δημιουργήσουν νέα υπεραξία, νέο πλούτο στη χώρα. Σε αυτούς που εν τέλει θα επιτρέψουν και πάλι στην πολιτεία να ασκήσει σώφρονα και αποτελεσματική «κοινωνική πολιτική».
Πηγή : imerisia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου