Συνδικαλιστική κατάρρευση...

Η κρίση που ξέσπασε στην ηγεσία της ΓΣΕΕ αναδεικνύει το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει το συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα μας.

Πρώτα το κόμμα

Ο βασικός κανόνας του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι η απόλυτη κομματική πειθαρχία. Τα στελέχη των διαφόρων συνδικαλιστικών παρατάξεων είναι κατά κανόνα και κομματικά στελέχη, γεγονός που περιορίζει στο ελάχιστο την αυτονομία του χώρου.

Πρόκειται για ένα μοντέλο συνδικαλιστικής ανάπτυξης που εφάρμοσε με επιτυχία το ΠΑΣΟΚ από τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Με τη μέθοδο που ακολουθήθηκε περιορίστηκε η επιρροή της Αριστεράς στο συνδικαλιστικό κίνημα και ο επίσημος συνδικαλισμός μετατράπηκε σε πολιτικό όπλο του ΠΑΣΟΚ. Όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν στην αντιπολίτευση, αξιοποιούσε τις συνδικαλιστικές του δυνάμεις για να δημιουργήσει πρόβλημα στην κυβέρνηση της ΝΔ, και όταν ήταν στην εξουσία, περνούσε την κυβερνητική γραμμή, με ορισμένα συντεχνιακά ανταλλάγματα, στο επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα.

Τέλος εποχής

Η οικονομική και συνδικαλιστική κρίση που ξέσπασε οδήγησε στο τέλος της ειδικής σχέσης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και επίσημου συνδικαλιστικού κινήματος.

Τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη είναι υποχρεωμένα να προωθήσουν μέτρα τα οποία θίγουν τα δικαιώματα και τα «κεκτημένα» των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα της οικονομίας και στη δημόσια διοίκηση. Ουσιαστικά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι υποχρεωμένη να στραφεί κατά του συνδικαλιστικού, κομματικού ΠΑΣΟΚ.

Οι «πράσινες» ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν μπορούν να προσυπογράψουν τα περισσότερα κυβερνητικά μέτρα χωρίς να απομονωθούν πλήρως από τα συνδικαλιστικά στελέχη και τη βάση. Υποχρεώνονται σε διαρκείς ελιγμούς, οι οποίοι τους εκθέτουν στην αντίληψη πολλών εργαζομένων. Χαρακτηριστική η περίπτωση του προέδρου της ΓΣΕΕ κ. Παναγόπουλου, ο οποίος διαπραγματεύτηκε με τους εκπροσώπους της εργοδοσίας για το θέμα των επιχειρησιακών συμβάσεων, με αποτέλεσμα να καταγγελθεί για παρασκηνιακά πάρε-δώσε και να βρεθεί μόνος μαζί με τους άλλους εκπροσώπους της ΠΑΣΚΕ, στο προεδρείο της ΓΣΕΕ. Η τακτική που ακολουθεί ο κ. Παναγόπουλος οφείλεται στην προσπάθειά του να ικανοποιήσει, στο μέτρο του δυνατού, την κυβερνητική ηγεσία χωρίς να απομονωθεί πλήρως από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις και τους εργαζόμενους.

Κρίση αξιοπιστίας

Οι αρνητικές οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις μεγαλώνουν την κρίση αξιοπιστίας του συνδικαλιστικού κινήματος. Η χώρα πληρώνει ακριβά το συντεχνιακό, κομματικό συνδικαλισμό, που στάθηκε εμπόδιο στην έγκαιρη προσαρμογή στους κανόνες της ΟΝΕ και στην αντιμετώπιση των διαρθρωτικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας. Οι συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ απέρριψαν όλες τις προσπάθειες της κυβέρνησης Σημίτη και της κυβέρνησης Καραμανλή για την προώθηση μικρών και μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών. Στήριξαν τον κ. Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και στην πορεία του προς την εξουσία στη βάση μιας πολιτικής που απέρριπτε συνολικά τις διαρθρωτικές αλλαγές και τα μέτρα προσαρμογής στις συνθήκες της ΟΝΕ. Με τη στάση τους αυτή στάθηκαν εμπόδιο στην έγκαιρη αντιμετώπιση των συνεπειών της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008.

Τη συντεχνιακή, κομματική λογική της ΠΑΣΚΕ προσπαθεί να μιμηθεί η ΔΑΚΕ, που ελέγχεται από τη ΝΔ, ενώ οι συνδικαλιστικές παρατάξεις της Αριστεράς είναι ακόμη πιο δογματικές στην αντιμετώπιση των σύγχρονων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων. Αν προσθέσουμε στα παραπάνω το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι στον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα δεν εκπροσωπούνται στη ΓΣΕΕ και πως ο εργοδοτικός συνδικαλισμός χαρακτηρίζεται και αυτός από έλλειψη στρατηγικής και συμμετοχής, καταλαβαίνουμε γιατί είναι πρακτικά αδύνατη η τριμερής συνεργασία (κυβέρνηση, συνδικαλιστικές οργανώσεις, εργοδοτικές οργανώσεις) στην Ελλάδα. Όλοι περιγράφουν το πρόβλημα, παίζουν διάφορους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς ρόλους και αδυνατούν να συμφωνήσουν στην κοινή αντιμετώπιση της κρίσης.

Πηγή : citypress.gr