Οι παραξενιές του πρωθυπουργού ενοχλούν. «Τι καραγκιοζιλίκια είναι αυτά;», λένε οι δημοσιολογούντες, θυμίζοντας πως εις τα καθ’ ημάς ισχύει το «εδώ είναι αλλιώς». Σωστό στη συγκεκριμένη συλλογιστική είναι ότι η Ελλάδα έχει μείνει εκπληκτικά πίσω απ’ όλα τα σύγχρονα και πλούσια κράτη, σε όλους τους δείκτες προόδου. Δυστυχώς, η χώρα μας περνά μία από τις χειρότερες περιόδους της ιστορίας της.
Κάντε μια σύντομη απογραφή, χωρίς ωραιοποιήσεις, και δείτε τη σύγκριση με τα δυναμικά χαρακτηριστικά των άλλων κρατών. Πώς μοιάζει η Ελλάδα; Προσκολλημένη σε παρωχημένες πολιτικές παραδοχές. Καχύποπτη στη νεωτερικότητα που τόσο απασχολεί την κοινότητα των κρατών στην οποία (ακόμη) ανήκουμε. Κράτος διαλυμένο, που απλώς συντηρεί μια κάστα πολιτικών χωρίς ικανότητες, δικαιολογεί τους επιλήσμονες δημοσίους υπαλλήλους και εξυπηρετεί διαπλεκόμενους «επιχειρηματίες». Ενα σύστημα παιδείας, που βυθίζεται στην αδιαφορία δασκάλων και σπουδαστών. Μια κοινωνία ευνουχισμένη από το εύκολο χρήμα, που έφερε το ισχυρό ευρώ, τα ευρωπαϊκά ταμεία και η φοροδιαφυγή.
Αν πάντως δικαιολογούσα τους επικριτές των πρωθυπουργικών εκκεντρικοτήτων, θα το έκανα από μια άλλη οπτική. Εφόσον ο Γιώργος Παπανδρέου βρήκε τον χρόνο να κατεβάσει από το YouTube την ομιλία του Sir Ken Robinson, που έπαιξε στο υπουργικό πριν ολίγων ημερών και του Simon Sinek, μόλις στο προχθεσινό υπουργικό, εξίσου μπορεί να κάνει και τις άλλες δουλειές του πρωθυπουργού. Με την κυριότερη να είναι η κυβερνητική παρουσία του, οι εμπνευσμένες και πειστικές λύσεις που θα δίνει στην καθημερινή κυβερνητική δουλειά, ώστε, προϊόντος του χρόνου, η χώρα να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις για την έξοδο από την κρίση και, κυρίως, να αλλάζει, ώστε να γίνει ικανή να σταθεί μόνη της στον διεθνή ανταγωνισμό.
Η υποψία που δημιουργείται από την πολιτική στάση του πρωθυπουργού συνδυάζεται ενδεχομένως και με το γεγονός ότι ο κ. Σίνεκ έχει γίνει γνωστός παγκοσμίως με την ερμηνεία που έχει δώσει στο ερώτημα «Πώς οι μεγάλοι ηγέτες εμπνέουν τη δράση;». Φοβούμαι, δηλαδή, μήπως ο κ. Παπανδρέου αντιλαμβάνεται ότι αρκεί να τον παρακολουθήσουν οι υπουργοί του για να δραστηριοποιηθούν. Ως προς αυτό, είναι απολύτως δικαιολογημένη η ανησυχία πολλών πως, σίγουρα, χρειάζεται κάτι περισσότερο. Αλλά και το μήνυμα του Σερ Κεν δύσκολα αντιστοιχίζεται στην κατάσταση διαβίωσης της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ο καθηγητής Ρόμπινσον υποστηρίζει το εξής: «Η Δημιουργικότητα είναι το ίδιο σοβαρή υπόθεση όσο και η Εκπαίδευση».
Πρόκειται για μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες απόψεις για την ανικανότητα των εκπαιδευτικών μας συστημάτων να κατανοήσουν την εποχή μας και να εξοπλίσουν τους νέους στην αγωνία που τους καθοδηγεί. Να δημιουργήσουν το Νέο, το Αναπάντεχο, το Διαφορετικό. Προσοχή όμως. Ο σπουδαίος αυτός ερμηνευτής επισημαίνει πως το να κάνεις λάθος δεν σε κάνει, αυτοδικαίως, δημιουργικό. Ομως, εκείνο που χρειάζεται να κατανοήσει η κοινωνία μας είναι διαφορετικό: «Αν δεν είσαι έτοιμος να κάνεις λάθος, δεν θα καταφέρεις ποτέ να δημιουργήσεις κάτι πρωτότυπο». Ηταν άραγε αυτό το μήνυμα του πρωθυπουργού και αν θέλει να παροτρύνει τους υπουργούς του να δοκιμάσουν, ακόμη κι αν κάνουν λάθη, γιατί δεν τους σκιαγραφεί τη μεγάλη εικόνα, τον τελικό στόχο;
Πιστεύω ότι ο Γιώργος Παπανδρέου κάνει πολύ καλά να προκαλεί τους υπουργούς του. Χρειάζεται όμως να προκαλέσει κατά πρώτο λόγο το δικό του πολιτικό πρότυπο. Για να απαντήσει στην πρόκληση που του έχει αναθέσει η πατρίδα και η ιστορική στιγμή. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να επιδιώκει τη δική του συμμετοχή στο Καινούργιο που σταδιακά δημιουργείται διεθνώς και να θεωρεί πως έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τα ρεύματα, τα οποία σαρώνουν την εποχή μας και, την ίδια στιγμή, η πρωθυπουργία του και η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή να συντηρούν και να διατηρούν το πρότυπο του παλαιού κόσμου, στον οποίο παραμένει κολλημένη η Ελλάδα.
Στη δεκαετία του ’80, τα κράτη της Δυτικής Ευρώπης ξεπέρασαν τη μεγάλη κρίση της δεκαετίας του ’70, αλλάζοντας με τόλμη το μεταπολεμικό πρότυπο παραγωγής. Η Ελλάδα έχασε την ευκαιρία. Αρχικώς, γιατί η χώρα περιπλανήθηκε σε απίθανα χαμοσόκακα τριτοκοσμικού δήθεν σοσιαλισμού, με αποτέλεσμα να διαλυθεί το μεγαλύτερο μέρος του παραγωγικού ιστού, να διαβρωθεί η διοίκηση και να απομονωθεί διεθνώς. Την ώρα που όλοι άνοιγαν τις κοινωνίες στον νεωτερισμό, απελευθέρωναν την οικονομία και περιόριζαν το κράτος, εμείς κάναμε ακριβώς τα αντίθετα. Το τέλμα του ’80 εμπόδισε την επιτάχυνση του ’90. Με αποτέλεσμα η Ελλάδα να μπει στη δοκιμασία της ενιαίας νομισματικής ζώνης, με καθυστερημένο κράτος και ελλιπώς προετοιμασμένη κοινωνία.
Ο περίφημος «εκσυγχρονισμός» του Κώστα Σημίτη επέτρεψε σε ένα μικρό, αλλά σημαντικό, κομμάτι της οικονομίας και της κοινωνίας να αποκολληθεί από τον καθημαγμένο δημόσιο τομέα και να κερδίσει έκτοτε ένα δυναμισμό που του επιτρέπει να μην εξαρτά την ύπαρξή του από την υποταγή του στη διαπλοκή. Δεν άλλαξε όμως τη λειτουργία του ελληνικού κατεστημένου. Οι δυνάμεις που θέλουν τη χώρα ταμπουρωμένη στα «κεκτημένα», υποταγμένη στον κρατισμό της ήσσονος προσπάθειας, παραμένουν ισχυρές. Η πρόκληση για τον Γ. Παπανδρέου είναι να εξουδετερώσει τη λερναία ύδρα του συντηρητισμού και να βοηθήσει τη χώρα να κάνει μια σταθερή επιλογή: να περάσει απέναντι!
Πηγή : kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου