«Τσαμπουκάς όταν έχεις άδικο είναι βλακεία, είναι απάνθρωπος και χαζός. Οταν όμως έχεις το δίκιο με το μέρος σου και έχεις τη λαϊκή συναίνεση στο 100%, τότε αυτή η οδός είναι ευλογημένη».
Υπό το πρίσμα της πολιτικής κουλτούρας του τόπου μας, η ως άνω δήλωση του Αποστόλη του Γκλέτσου, δημάρχου Στυλίδος κ. λπ., έχει τεράστια σημασία. Συνιστά ένα ποιοτικό άλμα, υπό την πίεση της κρίσης, στην εξέλιξη της κυρίαρχης ιδεολογίας του λαϊκισμού.
Ως τώρα ο καλύτερος εκφραστής του λαϊκισμού, στο επίπεδο της θεωρίας, ήταν ο Παναγιώτης Ψωμιάδης. Οποτε αντιμετώπιζε κριτική για διάφορες πρωτοβουλίες του (είτε επειδή ήσαν άκαιρες είτε γελοίες) εκείνος απαντούσε με το, κατά την αντίληψή του, ακλόνητο στην απλοϊκότητά του επιχείρημα: «Εμένα με ψηφίζει πάνω από το 50% του λαού» - και, άρα, δεν με νοιάζει τι νομίζει η μειοψηφία, αφού έχω την πλειοψηφία μαζί μου. Οταν πάλι τον επέκριναν για παρατυπίες, όπως λ. χ. όταν χάρισε το πρόστιμο που είχε επιβληθεί σε πρατηριούχο καυσίμων ο οποίος εξαπατούσε την πελατεία του, η δικαιολογία της επιείκειάς του ήταν τα φιλολαϊκά αισθήματά του. Εμφορούμενος από βαθιά κατανόηση για τον πόνο κάθε βιοπαλαιστή, δεν μπορούσε να οδηγήσει τον παραβάτη πρατηριούχο στην οικονομική εξόντωση, έλεγε. Τ
ώρα όμως έρχεται ο Αποστόλης ο Γκλέτσος και πηγαίνει την θεωρία ένα βήμα παραπάνω. Οταν ξέρεις ότι έχεις δίκιο και, επιπλέον, το 100% του κόσμου μαζί σου, μας λέει, τότε η βία ή η απειλή της βίας (αυτό δεν σημαίνει τσαμπουκάς και νταηλίκι;) είναι ευλογημένη. Επομένως, αν ο Ψωμιάδης είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο Μαρξ του ιδιότυπου ελληνικού λαϊκισμού, ο Αποστόλης ο Γκλέτσος είναι ο Λένιν του...
Πηγή : kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου