Λίγους κλέφτες είχαμε, μας προέκυψε και ο… βενζινάς. Ως γνήσιος (και αυτός) ρωμιός. Με τα χρωματοσώματα (της κλεψιάς) ευθέως κληρονομούμενα από προγόνους διακεκριμένους στο είδος. Κι αν ήταν ηρωισμός η κλεψιά στα χρόνια της τουρκοκρατίας, σήμερα είναι «μαγκιά» και (παρ)άνομος προσπορισμός, αλλά στα χαρτιά και μόνο. Το(ν) φρόντισε ο νομοθέτης.
Και τι (δι)έπραξε ο νομοθέτης του παρελθόντος; Τα ζύγιασε καλά. Ο λαός και η ψήφος του ή το δίκαιο και η αυστηρότητα; Όλοι για τον έναν! Κι αν κλέψει ο αμαρτωλός, η κοινωνία θα απορροφήσει... τη ζημιά και θα τον συγχωρήσει. Μόνο αν κλέψει εμάς τους ίδιους και φορτωθούμε αυτοπροσώπως τη ζημιά, τότε μονάχα ξεσπαθώνουμε και του παίρνουμε το κεφάλι. Μ’ αυτά, λοιπόν, κι αυτά, φτάσαμε στο σήμερα. Με την απάτη κυρίαρχη στη ζωή μας και τον ψεύτη μη διακριτό στη θάλασσα του ψεύδους.
Αγγιξε (και) τους βενζινοπώλες η κρίση, το αποφάσισαν κι έκαναν κάτι που από χρόνια όφειλαν να κάνουν. Κατήγγειλαν τον κλέφτη παραμερίζοντας το σινάφι. Κι ύστερα; Πήρε το μήνυμα η Πολιτεία, ξύπνησε απ’ τον λήθαργο, και η Κυβέρνηση… απειλεί(!). Μόλις συνέλθει ολοσχερώς, θα ψηφίσει νόμο αυστηρό(;). «Μέχρι κλείσιμο…» θα προβλέπει (να μας ζήσει το ράθυμο Κράτος!) και η απορία μας παραμένει. Τον κοινό κλέφτη τον συλλαμβάνεις, του περνάς τις χειροπέδες και τον οδηγείς στο αυτόφωρο. Τον κλέφτη «επαγγελματία» γιατί τον κανακεύεις;
Με το στανιό για το αυτονόητο. Αντί να καρυδώσουν νόμιμα τον απατεώνα και να δημοσιοποιήσουν τη φάτσα και τα στοιχεία του… Λόγια παχιά και υποσχέσεις, απειλές χωρίς αντίκρισμα και ανεξήγητη(;) ανοχή. Μην απαλλαγούμε απ’ την κλεψιά, μη μας λείψουν οι κλέφτες, μη ξυπνήσουμε με το φόβο μη μας κλέψουν, με την έγνοια μη μας εξαπατήσουν.
Και τι (δι)έπραξε ο νομοθέτης του παρελθόντος; Τα ζύγιασε καλά. Ο λαός και η ψήφος του ή το δίκαιο και η αυστηρότητα; Όλοι για τον έναν! Κι αν κλέψει ο αμαρτωλός, η κοινωνία θα απορροφήσει... τη ζημιά και θα τον συγχωρήσει. Μόνο αν κλέψει εμάς τους ίδιους και φορτωθούμε αυτοπροσώπως τη ζημιά, τότε μονάχα ξεσπαθώνουμε και του παίρνουμε το κεφάλι. Μ’ αυτά, λοιπόν, κι αυτά, φτάσαμε στο σήμερα. Με την απάτη κυρίαρχη στη ζωή μας και τον ψεύτη μη διακριτό στη θάλασσα του ψεύδους.
Αγγιξε (και) τους βενζινοπώλες η κρίση, το αποφάσισαν κι έκαναν κάτι που από χρόνια όφειλαν να κάνουν. Κατήγγειλαν τον κλέφτη παραμερίζοντας το σινάφι. Κι ύστερα; Πήρε το μήνυμα η Πολιτεία, ξύπνησε απ’ τον λήθαργο, και η Κυβέρνηση… απειλεί(!). Μόλις συνέλθει ολοσχερώς, θα ψηφίσει νόμο αυστηρό(;). «Μέχρι κλείσιμο…» θα προβλέπει (να μας ζήσει το ράθυμο Κράτος!) και η απορία μας παραμένει. Τον κοινό κλέφτη τον συλλαμβάνεις, του περνάς τις χειροπέδες και τον οδηγείς στο αυτόφωρο. Τον κλέφτη «επαγγελματία» γιατί τον κανακεύεις;
Με το στανιό για το αυτονόητο. Αντί να καρυδώσουν νόμιμα τον απατεώνα και να δημοσιοποιήσουν τη φάτσα και τα στοιχεία του… Λόγια παχιά και υποσχέσεις, απειλές χωρίς αντίκρισμα και ανεξήγητη(;) ανοχή. Μην απαλλαγούμε απ’ την κλεψιά, μη μας λείψουν οι κλέφτες, μη ξυπνήσουμε με το φόβο μη μας κλέψουν, με την έγνοια μη μας εξαπατήσουν.
Και πώς τα ‘κονομάει (και) ο βενζινάς, που δεν τον τρομάζει φοβέρα καμιά; Είδε την Πολιτεία ζαρωμένη στη γωνιά, ζούλιξε την εξουσία για να τη δοκιμάσει, μια ματιά στον συνδικαλιστή-υπερασπιστή του κι έσπευσε στον «μάστορα». Μερικά χιλιάρικα ο κόπος του και η «συσκευή» δικιά του. Για πολλά χιλιάρικα. Στην υπηρεσία του κυρίου που δήλωσε «επαγγελματίας» και μολύνει τους πραγματικούς και έντιμους συναδέλφους του (βενζινάδες). Έβαλε μπρος το μηχανάκι κι ήταν «ανταποδοτικό», στο πολλαπλάσιο. Σαν τον απατεώνα που απ’ τα «κέρδη» βγάζει τα πρόστιμα. Μια δυο ματιές τριγύρω κι όλα ήρεμα, ακίνδυνα και… ελληνικά. Κι αρχίζει ο πανελλήνιος… έρανος υπέρ του κλέφτη βενζινά. Με τον υποχρεωτικό οβολό του θύματος και με το Κράτος θεατή.
Πηγή : citypress-gr.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου