Κηρύγματα...

Αντιλαμβάνομαι γιατί η εκάστοτε κυβέρνηση επιθυμεί η Εκκλησία της Ελλάδος να παραμένει άφωνη, τυφλή, κωφή. Η αλήθεια είναι ότι η φωνή της είναι δυνατή, όταν αποφασίσει να μιλήσει. Οτι η «όρασή» της φτάνει εκεί που δεν θέλει να κοιτάξει η Πολιτεία. Και, επίσης, αλήθεια είναι ότι μπορεί να ακούει ακόμη και τους ψιθύρους εκείνων των Πολιτών που δεν ακούγεται από κανέναν η φωνή τους. Ομως μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι μια τέτοια Εκκλησία χρειάζεται λεβεντιά. Χρειάζεται η ίδια να είναι παράδειγμα. Να μην είναι δίπλα στον Πολίτη, αλλά μέσα στο σπίτι του Πολίτη. 

Μεγάλη συζήτηση, ποικίλα σχόλια, πολλές δηλώσεις προκάλεσε η επιστολή που μοιράστηκε στις εκκλησίες πριν από λίγες μέρες και απηχούσε τις συνοδικές απόψεις για την κατάσταση που ζούμε. Η αναφορά ότι «είμαστε υπό κατοχή» προκάλεσε ταραχή! Αποτελεί «είδηση» η διαπίστωση ότι «είμαστε υπό κατοχή». Αυτήν την ακούσαμε, επανειλημμένως, από βήματος Βουλής. Την εμπεδώσαμε απολύτως στην ψήφιση του Προϋπολογισμού. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός στο πατριωτικό κείμενο που μας διάβασε -με σκηνικό το Καστελλόριζο- στις 23 Απριλίου 2010, είπε: «Ο τελικός μας στόχος είναι… να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από τις επιτηρήσεις και τις κηδεμονίες». Αν δεν είναι «υπό κατοχή» η Ελλάδα, τότε τι απελευθερώνει ο πρωθυπουργός; Χρειάζεται, λοιπόν, λεβεντιά να δημοσιοποιηθεί μια τέτοια θέση από την Εκκλησία. Ομως δεν είναι αρκετό! Για να είναι ο λόγος της διεισδυτικός και να φτάνει στις καρδιές των Πολιτών -πιστευόντων και μη- η Εκκλησία πρέπει να ζει και να πορεύεται υποδειγματικά. Ο τρόπος που βιώνουν την καθημερινότητα οι εκπρόσωποί της πρέπει να είναι διαφανής και απρόκλητος. Δεν έχουν βάση κηρύγματα, σαν και αυτό της επιστολής, περί λιτότητας χωρίς οι κηρύσσοντες να ζουν λιτά. Το κήρυγμα της λιτότητας πρέπει να εδράζεται πάνω στην παραδειγματικά λιτή ζωή των εκπροσώπων της Εκκλησίας. Είναι σαφής ο λόγος του Απόστολου Παύλου: «...έχοντας διατροφάς και σκεπάσματα, τούτοις αρκεσθησόμεθα». Για να είναι ο εκκλησιαστικός λόγος παραμυθίας, ειλικρίνειας και αγάπης πρέπει ο Πολίτης να δει τους μητροπολίτες να διάγουν «ευσέβεια μετ’ αυταρκείας».

Χρυσοποίκιλτα άμφια, συλλογές από αυτοκρατορικές μίτρες, ράβδοι εκ πολύτιμων μετάλλων, ων ουκ έστιν αριθμός, επιδεικτικές φιλοξενίες και ανταλλαγή πλούσιων δώρων περιγελούν το όποιο, από άμβωνος, κήρυγμα. Με ποια παρρησία θα εμφανιζόταν ενώπιον του Λαού η Εκκλησία αν οι μητροπολίτες, στις κρίσιμες ώρες που ζούμε, απείχαν, για παράδειγμα, της κρατικής μισθοδοσίας τους. Τι έμπρακτο κήρυγμα λιτότητας θα βιώναμε αν ζούσε έτσι η Εκκλησία μας.

Πηγή : Άννα Παναγιωταρέα - e-typos.com