Σε μια ημέρα κατά την οποία η ειδησεογραφία ήταν γεμάτη «Νέα Δημοκρατία», λόγω των αλλαγών που ανακοίνωσε ο Αντώνης Σαμαράς, τα στελέχη της Κεντροδεξιάς είχαν τη σκέψη τους στραμμένη και στο Ιπποκράτειο.
Εκεί, ο Μιλτιάδης Εβερτ δίνει ακόμη μια μάχη, από τις πολλές που έχει κληθεί να δώσει στη διαδρομή της ζωής του, αλλά και του πολιτικού βίου του, για να ξεπεράσει ακόμη ένα πρόβλημα υγείας. Η συγκίνηση των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας ήταν προφανής, αναμενόμενη και εύγλωττη.
Ο Αντώνης Σαμαράς πήγε να τον επισκεφτεί. Το ίδιο και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος και ο Σταύρος Δήμας. Όπως και ο Κώστας Καραμανλής, που τον διαδέχτηκε στην ηγεσία της Παράταξης τον Μάρτιο του 1997. Όπως και πολλοί ακόμη, επώνυμοι και απλοί πολίτες, που θεωρούν τον Μιλτιάδη Έβερτ ενεργό κομμάτι της «συνείδησης της Κεντροδεξιάς».
Ο «μπουλντόζας», όπως είναι το πολιτικό παρατσούκλι που τον συνοδεύει εδώ και δεκαετίες, υπήρξε σταθερός θιασώτης του κοινωνικού και ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, της ιδεολογικής παρακαταθήκης του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Ως Δήμαρχος Αθηναίων, σε μια εποχή όπου το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε παντού, ακόμη και… στο τάβλι, άνοιξε τον δρόμο για την ανατροπή της «Αλλαγής», στις τριπλές εκλογές της περιόδου 1989-90.
Εκεί, στην Αθήνα, που γέννησε τη Δημοκρατία, ο Μιλτιάδης Έβερτ πήρε πάνω του την υπόθεση «ελεύθερη ραδιοφωνία», που έστρωσε το χαλί και για την ιδιωτική τηλεόραση, καταργώντας το αναχρονιστικό και ενοχλητικό για τον πλουραλισμό μονοπώλιο των κρατικών ΜΜΕ.
Ως αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας διακήρυξε την «Ειρηνική Επανάσταση», και είδε το «σύστημα» να στέκεται απέναντί του, για να διασφαλιστεί η μη απώλεια της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη πλέον.
Και ως ηττημένος στην εσωκομματική μάχη του 1997, δίδαξε πολιτικό ήθος, αγκαλιάζοντας τον διάδοχό του, Κώστα Καραμανλή, και βοηθώντας τον ουσιαστικά να ενώσει την Κεντροδεξιά και να ανέλθει στη πρωθυπουργία το 2004.
Ποιος θα ξεχάσει άλλωστε ότι ο Μιλτιάδης Έβερτ, αυτός που τον κατηγόρησαν τα παλαιά ΜΜΕ ως «παραδοσιακό, σκληρό Δεξιό», έδειχνε πάντοτε τον οδικό χάρτη της συναίνεσης, της διεύρυνσης της Παράταξης, της υπέρβασης των προσωπικών μικρόκοσμων.
Δεν δίστασε να προτείνει τη Γιάννα Αγγελοπούλου για δήμαρχο Αθηναίων, την εποχή που στήριζε με όλες τις δυνάμεις του το εθνικό στοίχημα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
Δεν δίστασε να μιλήσει για την ανάγκη επανένταξης στη Νέα Δημοκρατία, μετά τις οριακά χαμένες εκλογές του 2000, του Γιώργου Σουφλιά, του Δημήτρη Αβραμόπουλου και του Αντώνη Σαμαρά.
Δεν δίστασε να «βάλει πλάτη» για τη Ντόρα Μπακογιάννη, όταν η σημερινή πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας μετακόμισε στον Δήμο Αθηναίων. Το «σπίτι» του Μιλτιάδη Έβερτ.
Για όλους αυτούς, και πολλούς ακόμη λόγους, η Κεντροδεξιά δικαιούται να επιτρέπει στον εαυτό της μερικές στιγμές αναπόλησης στη σημαντική διαδρομή ήθους, συνέπειας, πατριωτικής συνείδησης και προσφοράς του Μιλτιάδη Έβερτ.
Μαζί με την ευχή, να βγει και πάλι νικητής ο «μπουλντόζας».
Πηγή : statesmen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου